Ze hebben je verzwegen omdat het adoptie heette. Nooit is aan mij gevraagd of ik je op Moederdag mistte. Terwijl ik je dagelijks zocht in de ogen van anderen met gelaatstrekken van ons.
Er was niemand om herinneringen aan jou op te halen. Terwijl ik niet anders had gewild en in mij alles aan jou in leven was. De geboortedag, de enige dag van ons samen werd overschreven door andere datums en namen alsof je werd uitgewist. Vervangen.
Ik ben je trouw gebleven. S ’nachts droomde ik dat je bij mij was , je om me zou schaterlachen terwijl jij je armen als vleugels om mij heen gevouwen hield. Misschien heb je gebeden dat iemand anders mij zou koesteren in jouw naam. Dat is niet gelukt en jouw naam werd nooit meer uitgesproken. De wereld wilde dat ik van haar ging houden, van de vreemde vrouw met die kille blauwe ogen en haar razernij. Maar ik hield niet van haar want ik hield al van jou. Je kon me niet meer beschermen terwijl zij me opvoerde aan de leeuwen. Ik werd gedwongen haar mamma te noemen, thuis, buiten ,op school en iedereen in de wereld deed mee. Ik heb me aangepast maar ik wil je zeggen dat het maar een naam was.
S ’nachts hoorde ik in mijn slaap moeders oer huilen schreeuwend om hun vermiste baby een oerkreet die bij dag diep resoneerde in mijn ziel en ik wil dat je weet dat ik hetzelfde voelde naar jou. 100.000 kilometers bij jou vandaan en geen broodkruimels genoeg om de weg terug te vinden. Het voelt gek ooit dood te gaan en jou bij leven gewoon nooit meer te hebben gezien.
Jouw missen vind plaats in stilte , nog steeds. Je bestaan is ondergeschikt gezet aan goedbedoelde westerse welvaart . Alsof dat kan.
Niemand fluistert jouw naam nog en ik ontvang nooit berichtjes op mijn vertrek dag en onze sterfdag. Daarom zeg ik je nu. Ik rouw van jou.
0 reacties