Moeder en dochter lijken op elkaar. Het meisje is 14 hooguit 15. Misschien kan 1 van jullie iets achteruit zitten denken wij mee, bonusvader knikt terwijl hij pontificaal zijn stoel tussen moeder en dochter zet.
Familieopstellingen gaan vanzelf, we hoeven eigenlijk alleen maar helemaal niets te doen.
En kijken.
Het is een vitaal beroep. En niet voor niets.
Intake. Face 2 face is onontkoombaar. Natuurlijk hadden we ingezet op zo min mogelijk mensen in de ruimte. Kom maar met 2 hadden we besluitvaardig gezegd . In de wachtkamer waren ze met 3.
Wat kunnen we voor jullie doen? Vragen we vriendelijk in de ruimte. Moeder zoekt woorden, het meisje zit er verloren bij. Onderling zoeken hun ogen voorzichtig naar elkaar. Kwetsbare liefde tussen moeder en kind.
Bonusvader doorbreekt het moment en neemt woord. Hij leid. Ze is gevaarlijk, manipulatief en gewetenloos, hij doelt op bonusdochter.
U maakt zich zorgen? Vragen wij.
Ze is seksueel misbruikt noemt moeder aarzelend, bijna verontschuldigend . Wat afschuwelijk voor je zeggen we tegen het meisje.
Ja door mijn voorganger zegt bonusvader, en zij is net zo gevaarlijk als hem en pakt hiermee de regie van moeder terug. Ze probeert ook sex te hebben met mij.
Vastberaden ons te overtuigen van dit kind haar verdorvenheid.
En bio vader? Die komt er niet meer in dwingt bonusvader verder af.
Vrijwillig kader. Moeder wil hulp, hij wil controle.
Nu ze er zijn moeten we ze in huis houden weten wij.
Vol aandacht , geduldig zijn en neutraal blijven. We zijn ervaren. We mogen ze niet verliezen.
Bonusvader scant. We taxeren mee en analyseren elkaar. En we weten het beide. Zij zijn bang. Alle drie. Hij checkt alles.
2 jaar zegt bonusvader op onze vraag hoe lang hij al bij dit kleine gezin hoort. Maar ik laat haar niet tussen ons inkomen, zegt hij terwijl hij streng neerkijkt op moeder.
Moeder lacht schaapachtig en weet wie hier de baas is.
Hoe kan het toch dat zovelen steeds weer agressors toe laten bij hun kind? Denk ik.
We kennen het patroon, we weten het antwoord en
zien de herhaling.
Vind je school leuk vraag ik vriendelijk aan het kind? Ze lacht en leeft op. Een kleine doorbraak in contact.
Ze gaat niet meer heen weten we. Corona.
Ze heeft 2 gezichten bepaalt bonusvader. Welbespraakt is hij en doet intelligent. Zijn ogen controlerend, zijn gezichtsuitdrukking vlak.
School is niets waard, overal heeft ze problemen, gaat hij door. Moeder zwijgt en bonusvader herhaalt.
Ga toch je vader pijpen is daar gezegd, benoemt hij.
We vragen ons af hoe groot de kans is dat het waar is
Ons intrinsieke alarm is al aan. We kennen het. Ik zelfs te goed. We kijken elkaar niet aan, mijn collega en ik. Zij gedragswetenschapper, ik supervisor van een team syteem/familietherapeuten.
Met ” denkt u ook dat er íets mis is met haar? ” leidt hij ons verder af.
Denkt hij.
Ziekmakende patronen en onze taak die te doorbreken. Zoveel gezinnen. Keer op keer.
Hier moet 1 van onze beste therapeuten in , weten wij.
Ik voel een hoofdpijn opkomen.
Handen schudden mogen we niet bij het afscheid. Het meisje oogt kwetsbaar en kijkt onwennig naar beneden. Een kind nog. Ze komt nergens meer sinds Corona.
Zoveel ziekte in een systeem detecteer je niet via bellen en beeld. We weten het. Ik knipoog naar haar. Ik heb je gezien is de stille boodschap.
Hoe was je werkdag vraagt mijn kind vaak opgewekt bij mijn thuiskomst. Goed zeg ik eigenlijk altijd, gevolgd door een diepe zucht. Wat moet je er ook over zeggen.
U hoort z.s.m. van ons, Ik besef me als geen ander dat ook dit meisje er totaal afhankelijk van is.
Vitaal beroep. En niet voor niets.
# Expertisecentrum Narcisme & Psychopathie